Supernova preview

Lieve lezer,

Wat leuk dat je benieuwd bent naar mijn boek Supernova 🤩. Hieronder kun je alvast het eerste hoofdstuk uit het boek lezen. Mijn twee hoofdpersonen Nova en Odin hebben een speciaal plekje in mijn hart gekregen. Ik hoop dat hun verhaal jou kan inspireren om gewoon lekker te leven zoals jij wil!

Supernova is voor alle jonge lezers die soms niet helemaal weten waar ze bij horen. Nova en Odin nemen jullie mee in hun bijzondere leven. 🫶🏼

Liefs, Tessa

PS. Onderaan de pagina vind je de link naar de bestelpagina van Supernova ⭐️

TERUG

NOVA

Het is een koude ochtend in november. Een ochtend waarop je liever in bed blijft liggen terwijl je doet alsof je ziek bent, zodat mama de hele dag met liefde voor je zal zorgen. Een ochtend waarop je een kopje thee drinkt, in plaats van appelsap, want appelsap is te koud. En een ochtend waarop ik naar school moet, ook al wil ik dat niet. Want vandaag moet ik mijn nieuwe klas ontmoeten. En vanaf vandaag moet ik elke dag weer naar school. Vier maanden geleden was ik hier voor het laatst en in die vier maanden is er heel veel gebeurd. Daar wil ik het alleen liever niet over hebben. Vanaf vandaag is alles namelijk weer normaal.

Doordat ik zo lang niet op school kon zijn heb ik wel de eerste twee maanden van het schooljaar gemist. Superstom. Gelukkig heb ik mijn schoolwerk thuis in kunnen halen, dus ik hoef geen jaar over te doen. Toch had ik nog wel langer thuis willen blijven. Dat heb ik ook geprobeerd, begrijp me niet verkeerd, maar het was een mislukte poging. Ik had papa bijna in de maling genomen. Toen hij mij vanochtend wakker kwam maken deed ik alsof ik misselijk was. Ik kreunde van de buikpijn en deed alsof ik bijna moest overgeven. Papa schrok natuurlijk. ‘Nova jij blijft vandaag nog thuis!’ zei hij tegen mij. Maar helaas, mama had mij door.

‘Kom op, je bed uit! Het is tijd voor school,’ zei ze toen ik mezelf onder de dekens verstopte. Helaas hebben moeders altijd door wanneer je liegt.

Nu is het vijf voor half negen ‘s ochtends en loop ik samen met mama het schoolplein op. Door mijn mislukte poging om thuis te blijven zijn we nog maar net op tijd. Ik draag mijn favoriete spijkerbroek met de paarse trui die ik gisteravond cadeau kreeg. ‘Om het jaar goed te beginnen,’ zei mama toen ze het aan mij gaf.

Het gras dat voor de zomervakantie nog groen was, is nu bruin. En de schommels die voor de vakantie nog schitterden in de zon, hangen er nu droef en eenzaam bij. Mama loopt haastig door, maar mijn voeten voelen zwaar.

‘Ik weet dat het eng is, Nova,’ zegt mama op dat moment. Ze draait zich naar mij toe en legt haar hand op mijn wang. ‘Het is vast eng om hier weer te zijn, maar ik weet zeker dat iedereen blij zal zijn om je te zien.’

Ik probeer langs haar heen te kijken, maar ze pakt mijn kin vast en draait mijn hoofd naar voren zodat ik haar aankijk. ‘En hoe fijn is het dat je nog steeds zo’n mooi gezicht hebt! Weet je nog wat dokter Marja je heeft verteld?’

Ik knik. Dokter Marja is mijn hersendokter. Mama noemt haar mijn spiegoloog. Ze is geen dokter die opereert, maar een dokter die nadenkt over alles wat er in mijn hoofd gebeurt en mij ermee helpt. ‘Mijn gezicht laat zien dat ik dapper ben.’ Mijn stem trilt een beetje, maar ik hou mijn tranen tegen. Vanaf vandaag ga ik niet meer huilen.

Mama pakt mijn handen vast en knijpt er zachtjes in. ‘Zo is dat. En nu, hup naar school. Het komt allemaal goed!’

Ik pak de banden van mijn rugzak stevig vast en adem een keer diep in en uit. Ik kan dit. Ik kijk nog één keer achterom en zie mama met een glimlach op haar gezicht zwaaien. Ik lach terug en kijk daarna niet meer om.

Wanneer ik de deur van mijn nieuwe klaslokaal bereik heb ik geen tijd meer om na te denken over hoe graag ik hier niet wil zijn, want juf Jet staat al klaar met de grootste glimlach die ik ooit heb gezien. Haar rode gekrulde haar zit in een hoge knot boven op haar hoofd en ze draagt een lange, donkerblauwe jurk die de grond net niet aanraakt. Ik schuif mijn haar veilig voor mijn gezicht en stap op haar af.

‘Nova, lieverd! Wat fijn om jou weer te zien!’ Jufs vertrouwde citroengeur prikkelt in mijn neus.

‘Hoi juf.’

‘Hoe is het Nova? Heb je er weer zin in?’

‘Ja’, lieg ik. ‘Ik ben blij dat ik weer naar school kan.’ Ik probeer mijn beste glimlach op te zetten, maar mijn ogen dwalen af naar het klaslokaal aan de andere kant van de deuropening. Een vervelend gevoel ontstaat in mijn buik, alsof er allemaal kleine beestjes in rondlopen.

‘Het komt wel goed, meisje,’ zegt de juf op dat moment. Ze legt een hand op mijn schouder. ‘We gaan meteen aan de slag! Ik heb een plekje vrijgemaakt in het groepje voorin de klas.’ Ze wijst met haar vinger naar een plekje naast het raam.

Ik knik en stap met een kleine zucht op mijn nieuwe tafel af. Ik spiek met een gebogen hoofd door mijn haar heen of ik Sanne kan vinden, mijn beste vriendin. Of nou, vriendin. Ik weet niet of ze nog mijn beste vriendin is. Eerst waren we nooit uit elkaar te halen. Na school spraken we af om samen films te kijken of om nieuwe DIY’s uit te proberen, maar sinds mijn ongeluk heb ik haar nooit meer gezien. Niet één keer.

Mijn ogen dwalen langs alle tafels, maar ik zie Sanne niet. Is ze veranderd van klas? Zou ze niet meer bij mij in de klas willen zitten? Er gaat een steek door mijn lichaam. Zou ze dat echt doen? Ik wil de hoop bijna opgeven, maar plots zie ik haar zitten, helemaal achter in de klas, naast de kast met verfspullen. Haar lange blonde haren lijken te schitteren door de felle plafondlamp boven haar. Sanne had altijd al zulke mooie haren. Had ik dat ook maar. 

Sanne kijkt mij aan en het lijkt het alsof ze naar me wil zwaaien. Haar arm gaat de lucht in. Ik steek mijn hand een stukje op en wil terugzwaaien, maar dan kijkt ze snel weer weg en strijkt ze haar haren glad met haar vingers. Ze was helemaal niet van plan om naar mij te zwaaien. Ik haal mijn hand snel weer naar beneden.

Op dat moment realiseer ik mij dat alle ogen van mijn klasgenoten op mij zijn gericht. Twintig kinderen staren mij aan. Ze staren naar je lelijke gezicht, Nova, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Ze vinden je allemaal raar. Bij de gedachte alleen al begin ik te zweten. Mijn handen voelen plakkerig aan. Ik veeg ze af aan mijn spijkerbroek, duw mijn haar snel voor mijn gezicht en neem plaats aan mijn nieuwe tafel. De rest van de dag durf ik niemand meer aan te kijken.

Het duurt niet lang voordat ik de eerste vraag krijg over het litteken op mijn gezicht. Het is pauze, dus iedereen rent rond op het schoolplein. Sommige kinderen voetballen, de anderen spelen tien tellen in de rimboe en een ander groepje staat in een cirkel te praten. Ik, integendeel, loop telkens rondjes om het plein. Soms schop ik een steentje weg of trek ik een dood blaadje uit een struik, maar ik ben vooral aan het lopen. Ik heb het er warm van gekregen, dus ik rits mijn jas een stukje open.

Wanneer ik aan mijn vijfde rondje begin komt er een groepje meiden naar mij toe lopen. Het zijn Isa, Lotte en een meisje dat ik niet ken. Maar er loopt nog iemand achter hen aan. Sanne. 

‘Hoi Nova,’ zegt Isa. Ze glimlacht naar me.

‘Hoi.’ Ik strijk het haar voor mijn gezicht plat zodat ze mijn litteken niet kan zien.

‘Mooie trui. Waar heb je die gekocht?’ Isa prikt met haar vinger op het stukje trui dat door mijn open jas te zien is.

‘Ik heb hem cadeau gekregen,’ reageer ik. ‘Van mijn ouders.’ De manier waarop Isa naar me kijkt maakt me bang. Ze glimlacht, maar niet op een lieve manier.

‘Ja, zo’n trui zou je natuurlijk nooit zelf kopen,’ lacht ze. ‘Wie wil nou paars dragen?’

De andere meiden lachen ook. Ik kijk Sanne hoopvol aan, maar ook zij lacht mij uit. Mijn ogen zakken naar beneden. De trui die ik net nog zo mooi vond ziet er nu lelijk uit. Ik trek de mouwen over mijn handen en pulk aan de binnenkant van de stof. Ik wil hier niet meer zijn. 

Wanneer ik besluit weg te lopen, pakt Isa mijn arm vast.

‘Wacht even! Ik wil je nog wat vragen.’ Haar hand klampt zo stevig aan mijn arm vast dat het pijn begint te doen. Ik probeer mezelf los te wurmen, maar dat lukt niet.

‘Is het waar dat je zelf de brand hebt gesticht? Om aandacht te trekken?’

Ik bevries. Zegt ze dat nou echt?

‘Die wond op je gezicht zorgt er misschien voor dat de grote mensen liever tegen je doen, maar denk maar niet dat wij dat ook doen,’ snauwt ze. Haar ogen zijn donker en haar wenkbrauwen trekken samen. ‘Wij vinden je niet zielig. Je hebt het zelf gedaan.’

Isa’s hand knijpt nog steeds in mijn arm en mijn ogen beginnen te prikken. Niet huilen, Nova. Ik kijk om mij heen in de hoop dat ik juf Jet zie, maar door het waas van tranen zie ik bijna niks meer. Ik ruk mijn arm uit Isa’s grip en ren weg. Het gelach van haar en haar meelopers galmt door mijn hoofd, vooral die van Sanne, maar ik blijf rennen tot ik bij de deur van school kom. Zonder te kijken of één van de juffen op het plein mij ziet, ren ik door naar de wc en sluit ik mezelf op in een hokje. Ik druk de tranen terug in mijn ogen en staar naar de deur van het hokje, naar de vieze vlekjes die er permanent op zitten. Net zoals het vieze vlekje op mijn gezicht. Het komt allemaal goed, hoor ik mijn moeder nog zeggen. Nou mam, ik geloof je niet meer. Iedereen is stom.

Bestel Supernova