Bevroren Hart preview
Lieve boekenwurmen,
Toen ik zag dat de minor ‘Creatief Schrijven’ bestond, was ik meteen door het dolle heen. Een halfjaar school met als enige opdracht een boek schrijven? Dat mag van mij wel een hele opleiding zijn! In Bevroren hart kon ik al mijn fantasieën kwijt. Ik kon mijn eigen droomwereld, met ingrediënten uit mijn favoriete film Peter Pan gebruiken. Sprookjes zijn zo mooi; waarom zetten we die verhalen niet door in een nieuw jasje? Dat was mijn gedachtegang en zo ben ik aan de slag gegaan. Met hier en daar te veel plottwisten, die uiteindelijk geschrapt zijn, maar toch heb ik mijn liefde voor schrijven weer gevonden in Bevroren hart! Ik ben benieuwd naar wat jullie van mijn boek vinden. Veel leesplezier met het eerste hoofdstuk!
Liefs, Denise
PS. Onderaan de pagina vind je de link naar de bestelpagina van Bevroren Hart!
BEVROREN HART
Denise Hoek
‘Je weet dat het geld ons absoluut niet op de rug groeit, Elena.’ Met een geërgerde zucht zwaait mijn tante met de naald en draad voor mijn neus. Ze zakt door haar krakende knieën en begint aan het nog-geen-vijf-minuten-taakje, haar preken duren langer. Over dat ik geen verantwoordelijkheidsgevoel heb, nooit een echte dame wordt en nog meer van dat soort onzin. ‘Ik doe het niet expres.’ Ik pers er een glimlach uit. Al weet ik dat het totaal geen zin heeft. De kippen luisteren nog beter met hun gekakel. Henrietta heft haar kin, haar ronde brilletje leunend op haar wipneus, en fronst haar wenkbrauwen. ‘Je hebt geluk dat Maria haar tijd het liefst verdoet in die verdomde kroeg, want anders was het je duur komen te staan.’ Naast ons klinkt gegrinnik. Mijn tante werpt een dodelijke blik op de eettafel en snoert zo mijn kleine broertje de mond. Vanuit mijn rechterooghoek zie ik Finn driftig verder gaan met zijn sommen. Hoofdschuddend gaat Henrietta verder met het gat in mijn donkerblauwe rok. ‘Jullie zouden beter moeten weten. Allebei. Als Maria wist dat je vandaag weer bezig was met kunstjes maken op dat verrekte paard...’ Ik haal mijn neus op. Alsof dat mijn dierbare moeder iets kon schelen. ‘Zolang er maar whisky is, hoor je haar niet,’ merkt Finn op. ‘Als ik jou nog een keer hoor voordat je huiswerk af is, is die whisky wel het minste van je zorgen,’ snerpt Henrietta. Tante Henrietta woont al jaren bij ons, in dit piepkleine krot. Deze vrouw had allang kunnen trouwen en een hooggeplaatste status kunnen krijgen. Zo gaat dat nou eenmaal in ons dorp Zichtdorp. In plaats daarvan verzorgt ze nu ons en haar aan drankverslavende zuster. Waarom is mij een raadsel. Ik heb niks gemeen met mijn moeder. Nooit gehad ook. We lijken totaal niet op elkaar. Mijn moeder is stevig, heeft spierwitte poedelkrullen tot op haar schouder en heeft zwarte ogen. Ik ben daarentegen flinterdun, mijn steile haar is lichtbruin, net als mijn ogen. Inmiddels is Henrietta bezig met de laatste draadjes van mijn jurk. ‘Je kunt wel zo kijken, Elena, maar ik spring niet voor je in de bres als Maria graag wat klappen wil uitdelen.’ ‘Ik had ook niet anders van u verwacht, liefste tante,’ spot ik. Mijn mondhoeken gaan nog meer omhoog, wanneer ik Finn lichtelijk hoor giechelen. Mijn vader is niet meer beeld. Vroeger wel, maar daar heb ik geen herinneringen meer aan. Vijf jaar geleden werd ik wakker in het smoezelige ziekenhuisbed van de dorpsdokter. Zonder herinneringen aan vroeger en alleen met angstaanjagende nachtmerries over brandende vlammen. Mijn tante heelt het gat en komt met een diepe zucht overeind. De frons in haar voorhoofd lijkt met de dag groter te worden. Misschien komt dat door dat onmogelijke strakke knotje op haar achterhoofd. Of door de dunne streep die haar mond vormt. Of door mij. ‘Die brutale houding gaat je nog eens de kop kosten,’ kraait de oudere vrouw. Henrietta draait zich half om en legt de naald en draad weer in het doosje op de open haard. Ik haal mijn schouders op. ‘Ik was Meredith aan het trainen en ik ben gevallen. Dat gebeurt als je paardrijdt.’ Wat ik er niet aan toevoeg is dat ik op de rug van de jonge merrie ben gaan staan, met mijn armen wijd. Een gefrustreerde kreun ontsnapt uit de keel van mijn tante. Ze perst zich met haar forse lichaam langs mij heen in het smalle gangpad, waardoor ik met mijn zij de eettafel raak. Finn, die de spanning voelt, klapt zijn boek dicht. ‘Ik ben klaar, dus eh... ik ga maar.’ ‘Blijf,’ tiert mijn tante. Zonder om te kijken steekt ze een dreigende vinger naar mijn broertje uit, die net zijn stoel naar achteren schuift. Even denk ik dat Henrietta naar buiten wil stormen, maar in plaats daarvan rukt ze met haar grote mannenhanden de hark van het haakje naast de voordeur. Ze draait zich om en duwt het ijzeren ding in mijn handen. ‘Maak jezelf nuttig en ga de schuur vegen. En jij...’ Henrietta kijkt Finn ijzig aan. ‘Jij gaat naar het dorp en gaat je moeder helpen in het café.’ ‘Hoerenkroeg,’ verbeter ik mompelend. Langzaam draait Henrietta haar gezicht naar mij toe. Haar hete adem brandt op mijn gezicht. ‘Weg.... wezen,’ fluistert ze gevaarlijk zacht. Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘Mag ik?’ Doelend op het dikke lichaam wat de weg verspert. Henrietta gromt en stapt een stukje opzij, de slaapkamer van haar en Maria in, die als enige afscherming de schouw heeft. Met vier snelle stappen is Finn bij de deur, rukt deze open en vlucht naar buiten. Ik salueer nog even naar mijn tante en volg mijn broertje naar buiten. ‘Je komt hier pas binnen als er geen mest meer te zien is,’ schreeuwt Henrietta nog, voordat ze de deur met een klap achter mij dichtgooit.
Kommentare